WARNING: LONG STORY

Dit is denk ik het langste ooit dat ik niks op m’n blog heb geplaatst en dat nu er juist zoveel is gebeurd. Excuses, dit komt omdat de accu van mijn laptop ermee op is gehouden en stopcontacten tijdens het kamperen nogal schaars zijn. Ik ga het proberen allemaal in te halen met dit bericht, zonder jou ondertussen te vervelen en toch alles te vertellen.

Sydney – Campervan verkocht – Shit nieuwe 4x4 – Goede andere 4x4 – Reis begint weer – Mijn 21e verjaardag – Hond – Hermidale – Jilleroo – Benzinebaantje – Adelaide – Herenigt met Nick – Alice Springs – Doei Nick – Onderweg naar Darwin met een irritant, nieuw, tijdelijk reismaatje – Auto kapot – Darwin en de Nationale Parken – Weer helemaal alleen – Onderweg naar Broome – Nieuw pubbaantje in Dampier – Karijini NP – Vaarwel GoPro – Dikke doei Dampier – Vaarwel Mobiele telefoon – Point Samson – 1001 nieuwe mogelijkheden en ontzettend veel positiviteit – Karijini 2.0 – Hallo 2e jaar in Australië

Ik kan het natuurlijk zo doen, maar dan weet je eigenlijk nog steeds niet wat er nu allemaal is gebeurd.

Goed, ik kwam dus aan in Sydney na ongeveer 1,5 week en heb daar gelijk met Nick afgesproken en besloten samen de reis af te maken. We hebben onze campervan na 1,5 week kunnen verkopen, met winst dus dat was super. De 4x4 die Nick ondertussen had gekocht toen ik naar Sydney aan het reizen was in m’n eentje, bleek een verschrikkelijk wrak te zijn waar we veel teveel voor hadden betaald. We hebben deze geprobeerd te verkopen wat in die korte tijd dat wij in Sydney waren helaas niet lukte. Ook moesten we dus weer op zoek naar een andere 4x4 en na 2 dagen in de bibliotheek naar auto’s te hebben gezocht hadden we er een gevonden die perfect was. Met cruise control, airco en alle extra’s die wij wilden met onze 4x4 voor die prijs was het helemaal top. Helaas moesten we er nog veel spullen bijkopen zodat we er echt een verre reis mee konden maken, maar natuurlijk hebben we op Gumtree en bij de sloop naar koopjes gezocht. Uiteindelijk was de auto helemaal klaar, ’s avonds laat op 10 juli, één dag voor mijn verjaardag. Omdat ik een bloedhekel aan Sydney heb, zijn we diezelfde avond nog vertrokken om mijn verjaardag ergens anders te vieren. We waren eindelijk weer op reis, konden weer ontspannen en ervan genieten. Op mijn verjaardag zijn we naar de dierentuin in Dubbo geweest en hebben daar een superdag gehad. Omdat het altijd mijn droom was om met een hond en een 4x4 in West-Australië te reizen (en omdat Nick een puppy nu ook wel zag zitten), zijn we die avond bij een nestje puppy’s van precies 7 weken oud gaan kijken en hebben we na heel lang twijfelen Garo meegenomen. De naam Garo is eigenlijk Ngaro, en is de naam van de Aboriginals die vroeger op de Whitsunday eilanden leefden. Ik heb er daarna nog heel lang over zitten twijfelen om zijn naam te veranderen, (Hugo of Woody was het bijna geworden) maar ik heb er uiteindelijk voor gekozen het bij Garo te laten. Hij heeft die naam vanaf het begin gekregen en hoort nu bij hem.

Na Dubbo zijn we doorgereisd naar Hermidale. Ja, dat lees je goed, het ieniemienie plaatsje waar ik bijna een jaar geleden 2,5 maand heb gewerkt in de pub en waar ik Nick ook heb ontmoet. We waren van plan er voor een nachtje te stoppen, maar dat werd voor mij uiteindelijk 2,5 week omdat we er hebben gewerkt. We hebben geholpen met het huis verder renoveren, dit was het werk wat Nick daar al eerder deed. Na 2 weken had ik een baantje als Jilleroo (cowboy) gevonden, ongeveer 5 uur ten zuiden van Hermidale. Aangezien dit ook een van mijn dromen was van mijn reis in Australië, heb ik besloten ervoor te gaan. Ik zou belachelijk weinig betaald krijgen, maar ik zou in ieder geval kunnen zeggen dat ik het heb geprobeerd. Nick zou nog even in Hermidale blijven en wilde misschien op een garnalenboot gaan werken, of naar Nieuw Zeeland of terug naar Engeland. Hij wist het nog niet goed en moest ook rekening houden met zijn visa die bijna verliep.

Uiteindelijk heb ik het een weekje uitgehouden als Jilleroo bij die man, want godallemachtig wat was dat verschrikkelijk. Het werk zelf had ik totaal geen probleem mee, ik vind het heerlijk om in de natuur te zijn en met paarden en koeien te werken, wat het baantje zo verschrikkelijk maakte was die vent, mijn baas. Hij vertelde me nooit iets en legde me niks uit, geeneens als ik het vroeg, ging ervan uit dat ik alles al wist, was constant chagrijnig, vies, snurkte, smakte, behandelde mij als oud vuil en zijn schoonmaakster en de caravan waar we in verbleven was al helemaal verschrikkelijk. Die zag eruit alsof hij nooit schoongemaakt was, had geen wc, we gingen ongeveer 1 of 2 keer per week naar het dorp voor een douche en er was geen verwarming terwijl het ’s nachts vroor (ja, dit kan ook in Australië). Dit is wel heel anders dan hoe de meeste Jilleroo baantjes nu zijn. Meestal verblijf je op een hele grote boerderij (een station) waar je in een team werkt en allemaal verblijft voor minimaal 6 maanden, goed geld verdient, hard werkt en ook plezier hebt met elkaar. Dit was dus zo goed als het tegenovergestelde. Wat hij doet is de ouderwetse manier, in de wildernis, ’s middags het vee met een elektrisch hek insluiten en in dat gebied laten tot de volgende dag en dan weer verder trekken. Deze man had ook 17 honden (waarvan 6 kleine puppy’s) rondom de caravan waar hij totaal niet mee om kon gaan, als ze bijvoorbeeld niet naar hem luisterden sloeg hij ze met een ijzeren stang. De honden waren ontzettend bang voor hem, constant aan het blaffen, luisterden totaal niet en gingen als een malle tekeer de hele dag.

Na een week daar doorgebracht te hebben ben ik op weg gegaan naar Adelaide waar ik een aantal dagen bij een man ben verbleven die een paardenboerderij heeft, maar waar ik uiteindelijk heb besloten niet te gaan werken. Ik had een ander baantje gevonden, waarbij ik korte recensies moest schrijven voor een app voor gratis kampeerplekken en zo mijn diesel vergoed kreeg. Een super oplossing om te reizen en ondertussen geld te verdienen. Ik ben hier in Adelaide mee begonnen en het heeft super voor me gewerkt. Bij elke gratis kampeerplek stopte ik voor 10 minuutjes om de recensie te schrijven, wat foto’s te maken, alles te uploaden in de app en daarna kon ik weer doorreizen naar de volgende kampeerplek. Ik sliep dus gratis, omdat ik precies wist waar het kon en ik hoefde m’n diesel ook nog eens niet te betalen. Ik heb dit uiteindelijk gedaan totdat ik in Dampier een nieuw baantje vond.

De dag voordat ik zou vertrekken uit Adelaide is Nick naar me toe gevlogen vanuit Sydney. We hebben de hele dag samen doorgebracht en besloten om nog een stukje samen verder te reizen, daarna zou Nick terug naar Engeland vliegen. Hij is uiteindelijk met me mee gereisd tot Alice Springs. De reis van Adelaide naar Alice Springs heeft ons iets langer dan een week gekost en was maar iets meer dan 2000km rijden, kippenentje. We hebben in deze tijd ook ontzettend veel gezien. Eerst Coober Pedy, een klein stadje met ontzettend veel opaal mijnen. We hebben daar een van die mijnen bezocht, baby kangaroo’s gevoerd en een drankje gedronken in een ondergrondse bar. In dit plaatsje zijn namelijk alle huizen onder de grond gebouwd zodat de mensen niet zoveel last hebben van de enorme temperatuurverschillen tussen ’s nachts en overdag. Na Coober Pedy zijn we doorgereden naar Uluru. Uluru is de ontzettend bekende grote rots in het midden van Australië. We hebben deze bekeken met zonsopgang en hebben ook door Kata Tjuta rondgelopen. Dit zijn andere religieuze rotsformaties van de Aboriginals daar vlakbij. Allebei ontzettend mooi en indrukwekkend om te zien. Hierna zijn we doorgereden naar Palm Valley. Een gedeelte van Finke Gorge Nationaal Park waar je alleen met een 4x4 kan komen. Dit was het eerste stuk écht 4x4 rijden wat ik ooit heb gedaan en was zo ontzettend gaaf! De onverharde wegen ernaartoe waren verschrikkelijk, maar waren het uiteindelijk helemaal waard. Je klimt met je auto over rotsen, drift over zandweggetjes en kruist mega hobbels op de weg. Dat Nick mijn auto daar achteruit in een rots van 2x3m heeft geparkeerd zullen we het verder maar niet over hebben. Palm Valley zelf was ook ontzettend mooi, het is een oase in de woestijn met veel Palmbomen. Hierna hebben we een paar dagen doorgebracht in het McDonnel ranges Nationaal Park. Dit was op de weg naar Alice Springs en je hebt daar ontzettend veel mooie kloven tussen rotsen en natuurlijke bronnen. Ontzettend mooi allemaal om te zien, soms geloof je echt je ogen niet op zulke plekken en helaas ziet het er bij mij op een foto altijd een heel stuk minder mooi uit dan in het echt.

De dag nadat we in Alice Springs aankwamen is Nick terug naar Engeland gevlogen. Een ontzettend moeilijk afscheid, maar we zijn nog steeds goede vrienden. Ik was nu voor het eerst weer écht alleen. Er was niemand meer in Australië die ik nog kende. Geerd was alweer naar huis, en Nick nu ook. Garo en ik stonden er vanaf nu alleen voor. Ik kwam in geldnood en had hierom een slim ‘plannetje’ bedacht. Als ik iemand mee zou nemen naar Darwin en de benzine kosten zou delen, zou ik met m’n benzinebaantje de diesel vergoed krijgen, plus de helft van mijn reismaatje krijgen waardoor ik ook nog geld zou verdienen. Dit leek me wel een goed idee en de volgende ochtend ben ik dus naar Darwin vertrokken met Dominik uit Zwitserland. Ik had hem nog nooit gezien, maar omdat ik niet te lang in Alice Springs rond wilde hangen heb ik na zijn advertentie en een telefoontje besloten om samen naar Darwin te reizen. Het zou toch maar ongeveer een weekje zijn, dat hou je met iedereen wel uit. Nou, niet dus. Een week kan ontzettend lang duren als je samen met iemand reist die jou ontzettend irriteert. Deze jongen was ontzettend eigenwijs, vol van zichzelf, sloom en ongeïnteresseerd. Dit stukje was helaas niet zo gezellig en leuk als ik me had voorgesteld. Niet dat ik er niet van genoten heb hoor, als het kon heb ik lekker een beetje m’n eigen ding gedaan. We hebben de Devils Marbles gezien, weer ontzettend grote rotsformaties. Het lijkt er net of iemand 30m lange ronde rotsen op elkaar heeft gestapeld. Daarna hebben we in Katherine en Mataranka warmwaterbronnen bezocht. Ik heb Garo meegenomen in de warmwaterbron in Katherine wat hij echt helemaal niet leuk vond. Water is niet zo zijn ding, zeker niet als ie moet zwemmen. We zijn ook naar Litchfield Nationaal Park geweest wat een ontzettend mooi en leuk nationaal park is. Je kan er vrijwel overal zwemmen, ze hebben ontzettend veel watervallen en ook 4x4 routes. Wij besloten om de langste 4x4 route te doen in het park. We wilden daar overnachten, omdat we de hond mee naar binnen moesten smokkelen, honden zijn verboden in nationale parken, en er daar waarschijnlijk niet zoveel mensen waren. Natuurlijk ook gewoon omdat een 4x4 route super gaaf is om te doen. Het heeft ons ongeveer 3 uur geduurd om deze 40km af te leggen. We kwamen daar aan toen het nog net een uurtje licht was en zijn gelijk in de bron daar gaan zwemmen. Het was mooi en je kon er gratis kamperen, perfect! De volgende dag zijn we de 40km weer terug gereden en hebben 3 andere watervallen en zwemgebiedjes bezocht. Ik was ontzettend blij dat je vrijwel overal kon zwemmen, aangezien het steeds warmer werd hoe noordelijker we kwamen. Waar het in Adelaide nog vroor ’s nachts, was het in Alice Springs al 15 graden ’s nachts en 25 overdag, bijna aangekomen in Darwin was het ontzettend benauwd, tegen de 30 graden ’s nachts en ongeveer 35 overdag. Een mega verschil, zeker als je het in 3 weken rijdt. Eenmaal aangekomen in Darwin heb ik Dominik afgezet bij een hostel en ben ik zelf Darwin gaan verkennen voor een paar uurtjes.

Deze week was een goed leermoment voor mezelf. Ik wist nu zeker dat ik écht gewoon eventjes op mezelf wilde gaan reizen, m’n eigen ding wilde doen en het allemaal lekker zelf uit wou zoeken. Dus dat ging ik vanaf nu ook lekker doen, alleen verder reizen met Garo.

Net voordat ik in Darwin aan was gekomen was er een klein ongelukje met de auto gebeurd. Net voordat Nick vertrok uit Alice Springs moest de olie en het oliefilter vervangen worden in de auto. Voorheen deed hij dit altijd, maar omdat we er geen tijd meer voor hadden, hadden we alles gekocht wat ik nodig had en zou ik het zelf doen om me wat geld te besparen. Nick had me alles uitgelegd wat ik moest weten, maar omdat ik bang was dat het me niet zou lukken, heb ik er nog een hele tijd mee gewacht. Uiteindelijk heb ik vlak voor Darwin op een gratis kampeerplek de moed bij elkaar geraapt en ben ’s ochtends vroeg voordat het te warm was ermee aan de slag gegaan. Ik had net de motor warm laten draaien om de olie wat vloeibaarder te maken en wilde de bout losdraaien zodat de olie eruit kon lopen, maar dit ging iets moeilijker dan verwacht. De bout wilde met geen mogelijkheid loskomen en toen we hem uiteindelijk los hadden, bleef ie na 2 keer rond te zijn gedraaid in hetzelfde schroefdraad draaien. Fijn, het schroefdraad was dus kapot, de auto lekte olie en de olie plus het oliefilter kon alsnog niet vervangen worden. Ook de 2e accu van m’n auto wilde niet meer opladen, had een sterretje in m’n ruit, m’n knipperlicht bleef constant hangen en was al 1 spotlamp en m’n UHF antenne verloren, ik voelde de moed langzaamaan steeds verder in m’n schoenen zakken. Ik heb ontzettend veel geld, vrijwel al het geld dat ik nog heb, aan deze 4x4 uitgegeven en zeker nu hij helemaal alleen van mij is, zou het een ramp zijn als ik er niet zoveel geld voor terug zou krijgen. Automonteurs hier in Australië vragen ongeveer 120$ per uur en ze kunnen nooit zeggen hoeveel het je gaat kosten voordat ze er naar gekeken hebben. Na dit probleempje heb ik een halve week op een camping gestaan net onder Darwin, in Adelaide River. Ik wilde ontzettend graag verder, maar moest echt even tot mezelf komen, ontspannen en de dingen regelen die ik moest regelen. Ik kon de maandag erop bij een automonteur terecht, maar had op de camping ontzettend aardige mensen leren kennen die me allemaal heel graag wilden helpen. Uiteindelijk hebben we besloten een soort stopverf om de bout heen te plakken, wat de bout ondersteuning zou geven waardoor de auto minder olie lekte en de bout er niet meer uit kon vallen. Het was een noodoplossing, maar het kon nu niet anders.

De twee receptionistes van de camping, een lesbisch stel, hebben 2 dagen op Garo gepast voor me, zodat ik naar Kakadu Nationaal Park kon gaan. Dit is een ontzettend groot, bekend Nationaal Park in het noorden van Australië, vlakbij Darwin. Ik heb hier helaas niet alles kunnen zien omdat ik maar 2 daagjes de tijd had en het ontzettend ver rijden is. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen Ubir te zien met zonsondergang, je klimt er bovenop een rots en kan er de zonsondergang in de verte over de rest van het nationaal park bekijken. Hier heb ik ook ontzettend veel geleerd over rotstekeningen van de Aboriginals en het nationaal park zelf. De tweede dag ben ik naar een speciale plek bij een rivier gegaan, waar zoutwater krokodillen zich aan de barramundi’s voeren als het vloed wordt. Er loopt een weg door de rivier, die overstroomt met vloed. De krokodillen liggen aan de ene kant van de rivier te wachten met hun bek open totdat het water over de weg heen stroomt. De vissen zwemmen dan ook over de rivier, zo in de bek van de krokodillen. Het was ontzettend tof om zo iets natuurlijks te zien gebeuren.

Ik heb me de eerste twee weken van mijn verdere reis af en toe heel erg alleen gevoeld. Natuurlijk kwam ik overal wel mensen tegen en gelukkig wilde iedereen Garo dolgraag even aaien zodat ik ondertussen een praatje kon maken. Op een gegeven moment voelde ik me steeds lekkerder en begon ik het voordeel van alleen reizen steeds meer in te zien. Ik werd een stuk positiever en relaxter en alles ging allemaal een stuk makkelijker. Ik begon ook eindelijk in te zien dat het best wel stoer is dat ik in m’n eentje met zo’n grote wagen en een puppy aan het rondreizen ben en dat dit is waarvoor ik naar Australië toe ben gekomen, dit wilde ik super graag doen. Ik begon er echt weer plezier in te hebben en er veel meer van te genieten.

Deze positiviteit bracht me met meer mensen in contact waardoor ik op bijna iedere gratis kampeerplek wel vrienden maakte. Soms backpackers, vaak oudere koppels die rond Australië reizen met hun mega luxe caravan (grey nomads noemen ze die). Af en toe kwam ik dezelfde mensen weer tegen, of vroegen mensen mij voor de gein of ik ze achtervolgden, omdat ik weer op dezelfde kampeerplek als hen was. Vaak had ik deze mensen nog niet eerder gezien, maar blijkbaar val ik nogal op als ‘klein’ meisje met een mega auto en een puppy.

Op de weg naar Broome heb ik weer ontzettend veel gezien. We zijn als eerst naar Lake Argyle geweest, dit was tevens net over de grens in de laatste staat waar ik nog niet was geweest, West-Australië. Hierna zijn we doorgereden naar Kununura, een stadje in de middle of nowhere waar vlakbij in Wyndham een mooi uitkijkpunt is over de oceaan en 5 verschillende rivieren die erin uitkomen. Daarna kwam een grote uitdaging, Purnululu Nationaal Park. Dit staat bekent om de Bungle Bungles, dat zijn rotsen die opgebouwd zijn uit lagen oranje en zwart. Het was ongeveer 40 graden toen ik in dit nationale park was en ik moest door 4 rivieren rijden en meer dan 80km enkele weg op een onverharde, onverzorgde weg met heel veel bochten. Iedereen keek me aan alsof ik gek was geworden. Ik kwam na een wandeling van nog geen uurtje midden door de woestijn ook terug met een verschrikkelijk rood en zwetend hoofd, maar ook dit was het weer helemaal waard. Wolfe Creek kon natuurlijk ook niet overgeslagen worden. Als je de film nog niet hebt gezien, download hem gelijk even en kijk hem na dat je m’n ellenlange verhaal hebt gelezen en als je geen tijd hebt, bekijk de trailer even op youtube.
In Fitzroy Crossing bleek een Nationaal Park te zijn met een mooie rotskloof. Omdat het ontzettend warm was en er overal boswachters rondliepen, was ik van plan voor 5 minuten een kijkje te nemen, maar Garo had ons verraden door 2 keer te blaffen toen ik van de auto vandaan liep. De boswachter had het gehoord, kwam me achterna en heeft me heel boos weggestuurd uit het Nationale Park. Prima, op naar de volgende. In Derby heb ik een boab-gevangenen-boom gezien. Boab bomen zijn heel erg wijdt en hol vanbinnen. Deze bomen gebruikten ze vroeger soms als gevangenis en in Derby hebben ze er een als
monument die vroeger echt daarvoor gebruikt is. Tussendoor heb ik nog een aantal super mooie gratis kampeerplekken bezocht. Naast grote kloven, zwemgebieden en strandjes. M’n werk was nog niet zo verschrikkelijk, soms kwam ik op plekken terecht die ik anders nooit had gezien.

Hierna was Broome de grote stop. Garo moest hier wat vaccinaties hebben dus daar moest het baasje wat dingetjes voor regelen. We waren ook eindelijk weer bij een strand wat Garo helemaal geweldig vond. Heerlijk rond rennen in het water, hij kan z’n geluk niet op op het strand. Toen ik op facebook een advertentie van een baantje in een pub in Dampier voorbij zag komen, kwam ik op het idee om ze op te bellen en wat meer informatie te vragen. Horeca baantjes zijn gelukkig niet zo heel moeilijk voor me om aan te komen in Australië. M’n Engels is ondertussen al een heel stuk verbeterd na 8 maanden met Nick samen reizen en ik heb ontzettend veel ervaring, vergeleken met sommige backpackers. Na wat meer informatie te hebben gekregen, wat veel beter was dan verwacht en de baan aangeboden te hebben gekregen, heb ik besloten ervoor te gaan. Ik zou er veel kunnen sparen voor m’n studie en ze hadden ook nog eens geen probleem met Garo. Plus dat het op m’n route lag richting Perth. Deze beslissing heeft wel m’n hele plan weer omgegooid. Eigenlijk was ik namelijk van plan om in oktober naar huis te vliegen. Maar wie had nou niet verwacht dat dit weer zou veranderen aangezien ik elk plan wat ik heb gehad tussendoor wel minimaal 1 keer heb veranderd.

Ik zou nu dus weer in een pub gaan werken, iets wat ik eigenlijk niet meer wilde, omdat het nogal saai werk is. Het heeft niet veel uitdaging meer voor me na een aantal weken, want zodra je alle dranken en knopjes op de kassa weet te vinden valt er niet veel meer te leren. Het werk was opzich best te doen hier. De pub was een stuk groter dan de pub waar ik voorheen heb gewerkt en ik kon goed overweg met m’n collega’s en de vaste gasten. Na werk deden we bijna altijd wel een drankje, het strand was om de hoek en het grootste voordeel was dat ik er m’n eigen kamer met eigen badkamer had, waar Garo ook in was toegestaan. Het nadeel van hier werken was dat ik maar 1 avond in de week vrij had en ik niet zoveel uren kreeg als ze me beloofd hadden. Ik heb er alleen de derde week iets over de 40 uur gewerkt, terwijl ze me 40 tot 60 uur per week hadden beloofd. Na 3 weken in deze pub te hebben gewerkt, heb ik na een ontzettende ruzie met m’n baas ontslag genomen. Hij was ontzettend onredelijk en toen ik voor mezelf opkwam werd hij verschrikkelijk boos en begon ie tegen me tekeer te gaan. Ik ben toen door een van de schippers overstuur er weggehaald, nadat ik was weggestuurd, en heb in zijn kamer moeten schuilen. We hebben zelfs mijn auto moeten verplaatsen omdat we bang waren dat hij er iets mee zou doen. Nadat mijn baas me weg had gestuurd heeft hij rondjes om de porto cabins gelopen op zoek naar mijn kamer. Toen hij die had gevonden is ie er tegenaan gaan slaan, schoppen en schreeuwen. De volgende dag heb ik voordat ik moest werken me erg zichtbaar gemaakt op het terrein, zodat hij makkelijk met me kon komen praten. Dit deed hij niet en omdat hij me erg duidelijk had gemaakt dat hij me niet meer in de pub wilde, ben ik niet op m’n werk op komen dagen. Later op de dag heeft hij me wel laten weten graag even met me te willen praten. Tijdens dit gesprek werd me verteld dat ik ook ontzettend in de fout was, omdat ik erg brutaal tegen hem was geweest en hij mij een heel redelijke vraag stelde. Ook was het erg onredelijk dat ik niet op m’n werk op was komen dagen en zou het erg onprofessioneel en kinderachtig zijn als ik door dit incident zou vertrekken. Ik had moeten weten dat hij normaal gesproken niet zo was en dat dit alleen kwam doordat hij dronken was, wat ik ook wist en ik moest dus ook weten dat niks van wat hij tegen me had gezegd gemeend was.
Ik heb echt geen tijd meer voor zulk soort mensen. Als er een ding is wat ik ondertussen heb geleerd is dat ik niemand meer met me laat sollen. Ik vind wel weer een nieuw baantje, ik blijf echt niet meer ergens waar ik zo word behandeld en waar zoiets zo weer kan voorvallen. Vooral niet als me daarna word verteld dat het ook grotendeels mijn fout was wat totaal niet het geval was. De beveiliging heeft zelfs geprobeerd hem te stoppen die avond en iedereen stond aan mijn kant. Het was namelijk niet de eerste keer dat er zoiets gebeurde.

Ondertussen waren er ook al een aantal andere dingen gebeurd in deze 3 weken. Ik had een Nederlandse jongen leren kennen in de pub, Sander. Hij was toevallig voor een aantal weken in Dampier en Karratha omdat hier een festival gaande was waar hij lichtman voor was. Hij wilde Karijini Nationaal Park graag zien en nodigde me uit om met hem mee te gaan. We zijn uiteindelijk met mijn auto erheen gereden en hebben helaas maar één wandeling kunnen doen (die wel ontzettend mooi was), omdat ik m’n GoPro tijdens die wandeling heb verloren. Ik kwam er die avond pas achter en de volgende ochtend zijn we gelijk terug gereden om hem te zoeken, maar hij lag er helaas niet meer. Ongeveer twee weken later was ik met Jo, een van mijn collega’s naar een klein huisfeestje gegaan met 2 van haar vrienden uit Point Samson, Ben en Luke. Ik ben daar ergens tussen het vertrekken uit de pub en het binnenkomen in dat huis m’n telefoon verloren.

Na ontslag te hebben genomen ben ik de volgende middag naar Point Samson gereden. Ik was ervan overtuigd dat m’n telefoon in Lukes auto moest liggen. Dit was dus niet het geval. Ik heb de hele auto doorzocht maar kon hem nergens vinden. Ben heeft me toen aangeboden om in zijn huis te verblijven. Hij heeft er 2 lege kamers die ik gerust kon gebruiken. Aangezien ik nogal veel dingen moest regelen met verzekeringen, m’n visa en Garo besloot ik hier gebruik van te maken. Ook na dit drama met werk kwam het allemaal wel weer op z’n pootjes terecht. Ik heb lekker even kunnen genieten van alle luxe van wonen in een huis, zelfs met wifi. Ben en ik zijn ook goede maatjes geworden. Hij heeft zelf al heel veel gereisd en veel interessante ideeën en plannen die hij wil gaan uitvoeren. Ook is hij fotograaf en hebben we in een van de laatste dagen dat ik er was een fotoshoot gedaan wat ontzettend leuk was. Het was ook ontzettend tof dat hij me gelijk vertrouwde in zijn huis, zelfs als hij naar z’n werk was en ik mocht zo lang als ik wilde blijven. Ik ben er dan uiteindelijk ook wat langer gebleven dan gepland, het was veel te gezellig. Met Luke ben ik ook goede maatjes geworden. Ik heb hem niet zoveel gezien als Ben, maar hij is een aantal avonden langs gekomen en ik heb hem op een van de avonden nog goede koffie leren maken.

Met de auto is alles ook weer goed gekomen. Als je positief blijft denken, komt alles wel weer op z’n pootjes terecht. M’n baas van de pub heeft me de eerste week dat ik daar was meegenomen naar een vriend van hem die auto-elektricien is. Het knipperlicht probleem is een klein kastje wat ik zelf makkelijk kan vervangen, en het accu probleem bleek een bout te zijn die niet goed was vastgedraaid. Dit was dus beide binnen 10 minuten opgelost.
Een aantal mensen hebben me aangeboden het olie probleem op te lossen, maar ik heb de auto uiteindelijk naar Ben’s automonteur gebracht en hij zou er even naar kijken. De volgende middag werd ik gebeld dat de auto klaar was, het schroefdraad van de bout bleek kapot te zijn, dus ze hebben de stopverf verwijderd, er een nieuwe bout ingedraaid en de olie en het oliefilter voor me vervangen. En dat allemaal voor 100 dollar, kon niet beter.

Tussendoor ben ik nog een keer met Jo naar Karijini Nationaal Park geweest om de rest ervan te zien wat een heel avontuur werd. We hebben bosbranden gezien, beide avonden onweer en regen gehad (wat erg speciaal is hier), ontzettend veel lol gehad, gezwommen in de mooie bronnen in de kloven, alles gezien en gedaan wat we wilden en weer terug naar Dampier gereden, waar mijn auto stond geparkeerd. We waren er met Jo’s campervan naartoe gereden, omdat dat een stuk goedkoper qua benzine was. De terugweg was het grootste avontuur. We hebben 300km op een onverharde weg moeten rijden, wat geen pretje is met en voor een oude campervan. We hebben dan ook een klapband gehad en deze zelf moeten vervangen aan de kant van de weg. Ook heeft Jo geen airco in de auto en blijkbaar een aantal gaten onderin haar auto, waardoor het rode stof van de weg door de auto heen blies. M’n zonnebril kon ik elke 3 minuten schoonmaken wat ik na 10 keer ook maar op gaf en na een uurtje rijden zaten we beide helemaal onder het rode stof. Omdat het ook nog eens tegen de 40 graden was kregen we er extra bovenop mooie rode stof ophopingen op ons gezicht waar we zweetten. We zagen er uiteindelijk uit als zwervers die al minstens 2 weken niet hadden gedoucht terwijl we een paar uur daarvoor nog in een bron hadden gezwommen. We vonden het zelf helemaal mooi en zijn toen we terug kwamen zonder ook maar onze handen te wassen gelijk in de bar verschenen en hebben een biertje gedronken op ons avontuur. De blikken van iedereen kon ons dan ook helemaal niks schelen.

Ik ben hierna weer terug in Point Samson beland en heb hier nog een paar daagjes door gebracht. Garo op het strand uitgelaten, wat af en toe best een avontuur op zich kan zijn. Op een van de avonden toen het eb was zwom er een kleine haai op een meter afstand naast me (!). Ik op m’n gemakje alle ‘regeldingen’ afgemaakt, want dit was hard nodig. Ik ben ondertussen al een jaar in Australië, de tijd vliegt voorbij! Ik ben voor m’n gevoel nog niet klaar met reizen en ben van plan nog een stuk meer van Australië te zien. Mijn visa was geldig voor een jaar en ik heb dus mijn tweede jaar werk en vakantievisum aan moeten vragen. Deze is gelukkig geaccepteerd en ik mag nog een jaartje langer blijven. Wat ik in dit komende jaar ga doen? Ik heb nog geen idee. Elke keer als ik een plan maak veranderd hij toch weer, dus ik heb besloten voor nu eventjes geen plan te maken. Het enige ‘plan’ dat ik nu heb, is verder richting Perth reizen. Het is nu dus tijd om afscheid te nemen van alle luxe: kranen, wc’s, douches, een bed, wifi, privacy, ruimte, een super koffiemachine en films. Het is tijd voor het volgende avontuur, ben benieuwd wat er nu weer op me te wachten staat.