Finally, living the dream

Waiting – Drama – Relieve – Living the Dream.
Dat is wat de laatste dagen ongeveer zijn geweest in deze volgorde. Donderdagavond toen Nick en ik richting de pub liepen zagen we Dick’s Ute voor Burnsy’s huis. Vrij pissed zijn we naar Burnsy gelopen en werden we binnen gelaten. We troffen Dick daar smokend aan en er werd ons gelijk een biertje aangeboden. We kunnen niet echt uitvallen of boos worden op Dick, hij helpt ons tenslotte en we kunnen waarschijnlijk weinig terugdoen voor hem. Nick zou wat elektricien-werk voor Dick doen in ruil voor zijn werk aan de Van, maar dat kan waarschijnlijk niet gebeuren voor wij weggaan, omdat Dick niet weet waar de kabels zijn. Dick vertelde ons dat hij de volgende dag langs zou komen om de Van te maken, dus alles werd weer een dag opgeschoven. We zouden nu zaterdagochtend het testritje gaan maken en die avond of zondagochtend vertrekken.
Vrijdagmiddag kwam Dick eindelijk naar ons toe om de Van te fiksen wat nogal een drama was, again. Na 10 minuten demonteren en kijken kwamen we er achter dat de verkeerde waterpomp was bezorgd, fijn. Onze plannen vielen wéér in het water. De overbuurvrouw kwam naar buiten en zij maakte het nog erger, ze vertelde ons dat de leverancier waarschijnlijk dit weekend niet open was en misschien zelfs niet meer voor kerst en we hier misschien wel zaten opgesloten tot na kerst. Dick zou de volgende ochtend naar Nyngan, het dichtstbijzijnde dorpje met winkels gaan om boodschappen te doen samen met Bernsy en als we wilden konden we meerijden om te kijken of de winkel open was en de pomp omruilen. Zeker dat we dat wilden. Blackie, -een verschrikkelijke, oneerlijke, idiote vrachtwagenchaffeur- zei ons dat hij de volgende dag naar Dubbo zou gaan, waar de waterpomp oorspronkelijk vandaan kwam en hem om zou proberen te ruilen voor de goede.

De volgende ochtend met Dick mee gereden richting Nyngan en helaaspindakaas, de winkel was gesloten. Alle hoop was nu op Blackie gevestigd. We zijn teruggereden via de outback, wat ongeveer een uur langer duurde en nog bij mensen gestopt waar Dick even een praatje wilde maken. De mensen daar laten hun paarden gewoon om het huis lopen, dat was echt gaaf om te zien. Ze grazen daar gewoon voor de voordeur. Toen we die middag in de pub aankwamen had Blackie gelukkig, en wonder boven wonder de goede waterpomp bij. We spraken met Dick af dat wij alles zouden demonteren en hij de volgende ochtend zou komen om de laatste dingen te fiksen en de motor te resetten. Nick is die avond 3 uur bezig geweest om de waterpomp eraf te halen en de nieuwe er gelijk maar op te zetten. Dick hoefde de volgende morgen alleen nog wat dingen af te stellen en te resetten en dan was de Van eindelijk gemaakt. Toen Dick de volgende ochtend kwam vond hij het een beter idee om eerst zijn graafmachine te verplaatsen naar een andere plek, wat nogal lang duurt als je maar max 20km/h kan rijden, daarna lunch te hebben met zijn zoon in de pub om daarna onze Van te komen fiksen. Uiteindelijk kwam hij dus aankakken rond 3 uur. Na wat gepruts, gesleutel en gefrons bleek dat Nick het gelukkig allemaal goed had geïnstalleerd en hij het nu eindelijk moest doen. En jawel, hij werkt! We moesten alleen de volgende ochtend tijdens ons testritje Irontite kopen om een klein scheurtje in de radiator te herstellen. Wat een opluchting, eindelijk doet dat ding het en konden we alles afronden hier in Hermidale en ein-de-lijk vertrekken.

De volgende ochtend vroeg voordat de motor te heet zou worden, er zat nu namelijk water ipv coolant in de radiator, naar Nyngan gereden. Daar Irontite gekocht en boodschappen gedaan. Genoeg voor een weeshuis, kunnen we in ieder geval een tijdje vooruit en als de Van kapot gaat onderweg overleven we het in ieder geval minimaal een week zonder een andere auto tegen te komen . Bernsy had een mega gave barbecue gemaakt voor ons. Supersimpel met 3 poten, een gebogen kom en een stang in het midden, maar harstikke handig. We kunnen hem helemaal uit elkaar schroeven en het scheelt ons weer geld om een klein kookplaatje op gas of wat dan ook te kopen. Nu kunnen we gewoon een vuurtje maken en op de barbecue koken. In de city’s kunnen we of de barbecue’s in de parken gebruiken of misschien iets op gas kopen wat de barbecue op kan warmen, we’ll see.
Die middag hebben we het wiel gemaakt bij Darren en Nick’s visa geregeld. Het wiel was een drama omdat bij een van de bouten de kop los zat dus konden we de bout niet losdraaien. Uiteindelijk hebben we de bout moeten smelten om het wiel eraf te kunnen krijgen.

Die avond begon het volgende drama, de boys. Nick heeft een tijdje samen met hen in Newcastle in een hostel gewoond en toen ze daar weggingen hadden de jongens niet genoeg geld om het hostel te betalen. Ze zijn vertrokken zonder iets te betalen en toen het hostel erachter kwam dat ze in Hermidale zaten hebben ze de pub opgebeld om hun geld op te eisen. Harry en Kieran hadden niet genoeg geld om hun rekening te betalen en Nick heeft dat allemaal voorgeschoten voor hen. Laten we het erop houden dat het flink veel geld was en nu ze op gingen splitten wilde Nick dat meenemen op reis, anders zou hij het waarschijnlijk nooit terugkrijgen. Die gasten kunnen echt totaal niet met geld omgaan, verschrikkelijk. Zij gaan met die Duitse meiden reizen -die bijna net zo erg zijn met geld- en ik denk dat de boys het maximaal 2 weken volhouden in Sydney. In Hermidale gingen ze elke dag naar de pub om daar te eten en te drinken. Er is geen supermarkt in Hermidale, maar dan nog zijn er genoeg mensen die ook boodschappen moeten doen waar je een lift van kan krijgen of waaraan je kan vragen of ze wat boodschappen voor je mee willen nemen. Sinds ik stopte met werken in de pub heb ik daar 1 keer ’s avonds gegeten, de rest van de tijd hebben Nick en ik zelf ontbijt, lunch en diner gemaakt met boodschappen van de supermarkt en dat scheelt zo bizar veel geld. Wat ook weer super irritant was omdat de meiden ook gewoon van onze boodschappen aten en niets wilden betalen. Anyway, het zou me niks verbazen als de boys alweer bijna blut zijn als ze uit Hermidale vertrekken en de meiden daar niks vanaf weten. Ik heb het idee dat zij denken dat de boys loaded zijn.
Die avond was dus de laatste avond dat Nick zijn geld terug kon krijgen en het was nogal een gevoelig puntje bij Harry en Kieran. Toen Kieran die avond als eerste terug uit de pub kwam heeft Nick hem aangesproken, hem alles uitgelegd wat hij onder elkaar had gezet en om z’n geld gevraagd. Kieran begon flink moeilijk en oneerlijk te doen maar heeft uiteindelijk toch het geld gegeven. Harry deed gelukkig een stuk minder moeilijk maar was er nog steeds niet blij mee. De meiden hebben allebei 10$ betaald voor de boodschappen die ze hebben gebruikt, wat eigenlijk ongeveer 40$ pp moest zijn. We zijn in ieder geval van dat gedoe en gezeik af. Pff, ik zou echt nooit van m’n leven met zulke mensen samen kunnen reizen of zijn. En Nick heeft z’n lesje denk ik ook wel geleerd qua geld aan z’n vrienden lenen.

De volgende ochtend was het eindelijk tijd om te vertrekken, alle spullen ingepakt en alles wat van de boys samen was meegenomen. De borden, schaaltjes, bestek, messenset, kruiden, waterkoker. Waarschijnlijk zijn ze er niet echt heel blij mee maar zij gaan het toch niet meenemen op hun reis naar Sydney (of huis). We zijn nog langs Bernsy gereden om gedag tegen hem te zeggen, ik denk dat ik die man het meest gaat missen. We hebben zo vaak bij hem thuis ‘gechilled’ en hij was zo ontzettend aardig voor ons, maar dat is onderdeel van het reizen. Je ontmoet mensen en je verlaat ze later weer.

Ons plan was om richting Broken Hill te gaan, daarna door naar Adelaide en daarna naar Melbourne om daar voor NYE te zijn. We hebben alleen helaas zoveel vertraging opgelopen door de Van dat we dat nooit meer gingen redden. Toen maar besloten om Adelaide voor nu te skippen en daar misschien na Melbourne naartoe te gaan. Het was zo’n opluchting om Hermidale te verlaten. We zijn vergeten om gedag te zeggen tegen veel te veel mensen wat niet echt fijn is, maar we zijn in ieder geval weg uit dat hol. Ik heb er echt wel leuke dingen meegemaakt, gedaan en ervaren, maar toch. Het werk was verschrikkelijk wat Hermidale zelf ook gelijk 100 keer minder leuk maakte. De laatste paar weken gelukkig wel echt genoten en heb er totaal geen spijt van dat ik daar naartoe ben gegaan. Heb nu een maatje om mee te reizen en een Van. Plus, ik heb de outback ervaren wat lang niet elke backpacker kan zeggen. De Van gaat me sowieso mega veel geld schelen, alleen al qua accommodatie en dan ook nog eens qua geld voor de bus of trein. Benzine is zoveel goedkoper dan een trein- of busticket.

De reis richting Broken Hill verliep prima, het was voor ons beide een heerlijk gevoel om weer vrij te zijn en te kunnen gaan en staan waar we willen. We hoeven nergens op tijd te zijn, kunnen zolang als we willen ergens blijven en hoeven niemand verantwoording of uitleg te geven. Het enige ‘stress’-puntje nu was het festival. We wilden mega graag tickets daarvoor scoren maar hadden niet echt een idee hoe. Ebay leek ons de meest veilige optie, om dan met paypal te betalen zodat we ons geld iets makkelijker terug zouden kunnen krijgen als de tickets fake zouden zijn. We besloten om als we wifi hadden zoveel mogelijk op Ebay te kijken om iets te vinden wat ook nog een beetje betaalbaar was. Ze durven gerust 2,5 keer zoveel voor de tickets te vragen nu.

Ons tripje naar Broken Hill was maar liefst 545km, wat op zich geen hele grote afstand is hier in Australië. Maar omdat we het allemaal op ons gemakje deden, pauzes namen en niet te snel rijden besloten we onderweg ergens te overnachten. Nick heeft een handig campig-book waar veel (gratis) campings en rest area’s instaan. We besloten die avond te overnachten bij Spring Hills, niet ver van Broken Hill. Dat bleek uiteindelijk een super plek te zijn, ze hadden een barbecue, bankjes met een overkapping, toiletten met toiletpapier, een kraan en schaduw. Precies goed en genoeg voor ons. We hebben daar ons eten gekookt, gechilled en heerlijk geslapen die avond, de eerste nacht in de Van was prima. Living the dream kun je het wel noemen. Die volgende ochtend werden we wakker door geluid van stromend water en geiten. Het bleek dat de geiten van de kraan naast onze Van aan het drinken waren. De ‘opper’-geit was mega slim en hield z’n poot op de kraan, zodat het water eruit kwam stromen en ze er allemaal van konden drinken. Grappig om zo wakker te worden.
Na ons ontbijt verder gereisd naar Broken Hill om dat plaatsje te bekijken. Het bleek niet echt veel bijzonders te zijn en meer een oud, redelijk grote stad voor de outback met veel mijnen. Het was wel heerlijk om weer wat grote winkels en meer mensen om ons heen te hebben. Omdat het kerstavond was, waren er helaas niet veel winkels open en een hotel met allerlei mooie schilderingen dat een aantal mensen ons hadden aangeraden te bekijken dus ook niet. Ach, we hebben deze stad in ieder geval ook weer gezien en kunnen geen spijt hebben dat we er niet heen zijn gereden. Bovendien was het heerlijk om in de outback te kamperen, de vrije natuur en avontuur om ons heen te hebben. Je weet nooit wat je mee gaat maken of te wachten staat, elke dag is een nieuw avontuur.

Laat in de middag in Broken Hill besloten we verder richting Melbourne te rijden. Eerst wilden we misschien naar Silverton gaan, een dorpje vlakbij Broken Hill waar veel cowboyfilms worden opgenomen, maar omdat we meer behoefte hadden aan een beetje stad besloten we verder te gaan. We hebben een aantal uurtjes gereden, totdat we op een rest area in Sea Lake aankwamen. Ontzettend veel irritante muggen maar een super mooie plek om te slapen. Er was hier geen barbecue, dus dit was de eerste kans om onze eigen barbecue uit te proberen. Het was al donker dus goed hout vinden was nogal een karwei, maar het is gelukt. Het vuur was super snel aan, omdat al het hout hier zo droog is. Het is echt genieten om van de natuur te leven, met een zelfgemaakte barbecue en zelfgemaakt vuurtje. We hebben besloten om echt ‘eat what you can catch’-days te doen. Maar eerst naar de kust en een vishengel en wat we ervoor nodig hebben regelen.
De dag na Sea Lake zou vooral veel rijden worden, hopelijk ergens wifi vinden om iedereen een fijne kerst te wensen en thuis even te spreken. We moesten door Mildura om in Melbourne te komen. Vlak daarvoor reden we een andere staat in: Victoria. Plus een half uur terug in de tijd. Super raar om dat mee te maken, van de ene op de andere minuut zit je in een andere tijdzone, met het vliegtuig is dat toch anders. Mildura bleek een leuk stadje te zijn, ze verbouwen daar veel groente en fruit en hebben daarom een fruitvliegvrije zone, wat betekent dat je geen fruit en groente met je mee mag brengen in die streek in verband met fruitvliegjes die alle planten verwoesten. Dat is wat ik ervan begreep in ieder geval. Omdat er zoveel plantages zijn verkopen veel mensen hun groentes en fruit ook langs de kant van de weg, in soort huisjes waar je zelf geld in een box kan doen en het fruit mee kan nemen. Daar dus ook maar goed gebruik van gemaakt, we vertrokken met een eski vol fruit, genoeg om van te leven de komende week. Ook zijn we nog even bij een druiven- en sinaasappelsplantage gestopt om stiekem te proeven of ze al goed waren en we hebben in een rivier geprobeerd wat Yabbies te vangen wat helaas geen succes was. Toen we verder door Mildura reden kwamen we een kleine camping tegen en waren zo ontzettend toe aan een douche. We hadden ondertussen al 2,5 dag niet gedoucht en we voelden ons zo ontzettend smerig. Overdag was het tussen de 30 en 40 graden dus ben je alleen maar aan het zweten. We liepen de camping op om de douches te checken en er bleek geen slot of iets op de buitendeur van het toiletgebouw te zitten, prima! We hebben onze spullen gepakt, zijn naar binnen gesneakt en hebben heerlijk warm gedoucht, eindelijk. En bovendien, welke campingbaas gaat daar op eerste kerstdag een probleem van maken?
Na bij de Mc Donalds in Mildura gestopt te hebben en geprobeerd met mams te skypen wat niet echt mega gaat met Mc-wifi, en iedereen een fijne kerst gewenst te hebben weer verder vertrokken naar Melbourne, ergens onderweg weer overnacht om de volgende dag eindelijk in de grote stad aan te komen, Melbourne here we come!

Het is zo heerlijk om zo vrij te leven en te zijn, nergens aan vast te zitten. Eerst vond ik het maar niks hier in Australië, in Syndey en keek ik ontzettend uit om weer naar huis te gaan als ik alles had gezien. Nu kom ik misschien wel nooit meer naar huis..!  :)