Melbourne + GREAT ocean road

Wat een drama is het om links te rijden. In het begin in de outback en in de kleine steden viel het nog wel mee, maar in Melbourne, de grote stad met meer dan 1 baan en rotondes is het een drama. Uiteindelijk is het redelijk goed gekomen, niks geraakt en niemand aangereden maar toch, leuk was anders. Melbourne zelf is echt een leuke stad op het eerst gezicht, zoveel beter dan Sydney. We besloten om in de wijk St. Kilda te overnachten, daar vonden we –na een uur of twee rondrijden- een straat waar parkeren gratis was. St. Kilda ligt best een eind van het centrum van Melbourne vandaan maar is zelf ook erg leuk. Veel kleine winkeltjes, koffiecorners en restaurantjes maakt dat het er gezellig uit ziet. Omdat we al lang beide geen goede stapavond meer hadden gehad, leek het ons een goed idee die avond Melbourne te verkennen. Zonder echt te weten waar we naar een goede club of pub konden zoeken vertrokken we erheen met de tram. Na ongeveer een uur zoeken en uiteindelijk 2 aardige Australiërs te hebben gevonden gingen we op weg naar een club. Daar –na nog een uur zoeken- eindelijk aangekomen, bleek dat we niet binnen konden komen met ons rijbewijs en ons paspoort nodig hadden. In Sydney nooit een probleem mee gehad maar hier in Melbourne blijkt het niet te kunnen. Na nog een aantal andere clubs te hebben geprobeerd kwamen we eindelijk ergens binnen zonder legitimatie. Het bleek een prima club te zijn met goede muziek, maar een drankje halen doen we nooit meer. 40$ voor 2 mixdrankjes, belachelijk! Dat was bijna mijn dagsalaris in Hermidale en omgerekend ongeveer 27 euro, belachelijk.
De volgende ochtend vroeg schrokken we wakker rond een uur of 8, onze van werd door elkaar geschud door 2 mensen buiten en er werd ons met gescheld en geschreeuw duidelijk gemaakt dat we niet gewenst waren in deze straat. Het bleek een vrouw en haar man te zijn die backpackers in hun straat blijkbaar beu waren. Niet dat we iets verkeerds deden, we hebben geen overlast bezorgd of troep achter gelaten, maar het bleek dat St. Kilda een hoop overlast heeft gehad van backpackers. Er waren backpackers die daar een half jaar ‘woonden’ en ontzettend veel overlast bezorgden en troep achterlieten. Alle vans in de straat waren die ochtend door elkaar geschud en hadden een waarschuwing onder hun ruit. Het is blijkbaar verboden om in Australië in je voertuig te slapen, wat echt een bizarre regel is. In de outback was het allemaal geen probleem en konden we gerust langs de kant van de weg overnachten, in steden blijkt dat ietsje moeilijker te zijn..

We hadden ondertussen op een aantal tickets voor het Fallsfestival in Lorne gereageerd en geboden via Ebay en eindelijk een bericht terug en nog wel voor 2 VIP-tickets. De prijs voor deze tickets was te mooi om waard te zijn dus geloven deden we het niet echt. Ze waren nog goedkoper dan de meeste gewone tickets op Ebay en het mailtje dat hij ons stuurde klonk een beetje twijfelachtig. Of we het geld over wilde maken op zijn bankrekening zodat hij de kaarten kon mailen. Na hem gebeld te hebben en gevraagd of we via Paypal konden betalen, zodat we een soort van zeker waren dat we ons geld terug konden krijgen als de tickets nep waren, bleek dat hij geen Paypal account had. Nu vertrouwde we het al helemaal niet meer. Hij zei ons dat we als we wilden naar zijn huis in Lorne konden komen om de tickets op te halen en hem cash konden betalen. We besloten om dat af te spreken en zouden er die avond heen gaan, het festival zou de volgende dag al beginnen. Die middag hebben we al ons eten in huis gehaald voor het festival. Er blijkt een mega grote markt te zijn in Melbourne, elke dag! Het is de Victoria Market en heeft een spullen en een etenswaren afdeling, beide aan een kant van de straat. Je moet een beetje zoeken en kan beter eerst een rondje lopen, maar we hebben genoeg groente en fruit ingeslagen voor een weeshuis, voor vrijwel geen geld. Super leuk boodschappen doen zo! We hebben er die middag in Melbourne alles aan gedaan om het betalen van de tickets zo veilig mogelijk te maken. Zijn naar de bank gegaan voor info, hebben zijn bankrekening nagecheckt en uiteindelijk besloten om er die avond heen te gaan en als we de tickets wilden kopen, hem een briefje te laten schrijven en ondertekenen dat de tickets echt waren en hij ze aan ons voor die prijs had verkocht, zodat we tijdens een eventuele aangifte een kans hadden. Toen we daar ’s avonds aankwamen ging alles prima. We voelden ons super schuldig om om dat briefje te vragen, aangezien hij super aardig was en we zelfs Nick’s gereedschap daar mochten achterlaten omdat we dat niet mee konden nemen op het festivalterrein. Ook nodigde hij ons uit om zijn surfboard te lenen na of tijdens het festival om in Lorne te surfen overdag. Later bleek dat Joël al tig jaar voor het festival werkt en betaalt krijgt in tickets die hij dan weer door kon verkopen om er wat geld voor te krijgen. De volgende dag bij de ingang hadden we dus ook geen enkel probleem. En het festival was zo ontzettend gaaf! Echt de tijd van m’n leven gehad daar. Super aardige mensen ontmoet en omdat we VIP waren konden we vrijwel overal komen. We sliepen op een apart campingstuk, er reed een shuttlebus van en naar het festival en we sliepen daar tussen een aantal bekende Australische artiesten. Ook hadden we warme douches, toiletten en genoeg ruimte voor nog een van. Al met al hebben we een super tijd gehad daar, ontzettend leuke mensen ontmoet waar we nu nog contact mee hebben en zijn het nieuwe jaar super ingegaan! Ben zelfs nog even backstage gegaan met Joëls pas om het van daar te bekijken.

Toen was het festival klaar en konden we weer gaan en staan waar we wilden. Maar wat nu? Waar zullen we heen gaan en wat willen we zien? We besloten om de great ocean road te volgen vanaf Lorne na 2 daagjes bijkomen van het festival. De weg van Melbourne naar Lorne was zo ontzettend mooi vanaf Torquay, waar de great ocean road begint. Je gaat door bergen, rijd langs het strand op een soort klif en hebt constant een super uitzicht. Zo zijn we heel de great ocean road afgegaan richting Warrnambool, verder van Melbourne vandaan. We zijn in ongeveer elke plaats een nachtje blijven hangen, hebben overal stiekem langs de kant van de weg geslapen wat prima te doen was en mega leuke dingen gedaan en gezien. In Appolo Bay wilde Nick me meenemen op een boot om een dag te vissen, wat uiteindelijk helaas niet doorging omdat er teveel wind stond. Toen we in het toeristeninformatie gebouw naar wat folders stonden te kijken en Nick terug kwam van het toilet, zei hij dat hij een verrassing had en ik nu meteen mee moest komen. Super zenuwachtig en geen idee wat er ging gebeuren reden we ongeveer een kwartiertje in de Van. Ik moest m’n ogen dicht houden dus wist niet echt waar we heen gingen. Toen ik eindelijk m’n ogen mocht openen bleek dat we een privévlucht gingen maken in een klein vliegtuigje naar Cape Otway en weer terug. Het was een korte vlucht maar zo ontzettend gaaf om te doen! Ergens een beetje eng omdat alles heen en weer schudt tijdens het vliegen, maar het was super mooi om het regenwoud en de zee vanuit de lucht te zien. Die avond zijn we verder gereisd met een kleine omweg zodat we langs 2 verschillende watervallen en een groot bos met blijkbaar bijzondere californische bomen kwamen. We hebben een duik genomen in de eerste waterval waar we langs kwamen wat zo koud was, niet normaal! Ik denk dat het water rond de 5 graden was, maar zo ontzettend leuk om te doen! Mensen langs de kant hebben foto’s gemaakt maar helaas nog steeds niet doorgestuurd. Op de weg naar de gratis camping bij een van de watervallen hebben we een off-road genomen, wat misschien geen super idee was met onze oude Van maar de reis een stuk spannender maakte. We hebben denk ik het hoogste punt van Australië bereikt daar met alle heuvels en hadden een ontzettend mooi uitzicht. Van de watervallen zijn we naar Camp Otway gereisd waar we stiekem op een camping ons eten hebben gekookt en ergens in het bos hebben geslapen waar we de volgende dag koala’s hebben gespot. Bijna in elke boom zat er wel een! Zoveel leuker om die beesten in het wild te zien. Van Cape Otway zijn we doorgereisd naar Port Campbell. Op de weg van Cape Otway naar Port Campbell kom je langs de 12 apostelen, waarvan er geloof ik nog maar 10 of 11 over zijn gebleven, maar ze geven je nog steeds een super mooi uitzicht. Een stukje eerder heb je de Gibson Steps, een lange trap die naar het strand leidt en vanaf daar kan je ook 2 van de apostelen zien. Omdat we zulk mooi weer hadden de hele tijd besloten we de zonsondergang te bekijken op het strand daar. Mega mooi! De volgende dag een iets minder leuke ervaring gehad met het gratis douchen op een camping. Maar gelukkig na door de campingbaas achterna te zijn gerend en alleen een handdoek te hebben verloren er heelhuids vanaf gekomen. Toen maar gauw verder gereisd richting Warrnambool met wat meer bewoonde wereld en winkels wat eigenlijk ook wel fijn was. Daar die dag gelijk maar een vishengel en alle benodigdheden gekocht om hopelijk voortaan ons eigen eten te vangen. Als we geluk hebben zou het uiteindelijk een stuk goedkoper moeten zijn dan vis in de supermarkt kopen. De eerste keer vissen was helaas meteen een drama. We zijn de volgende ochtend gelijk op pad gegaan met alle spullen ergens in Warrnambool op het strand. Het enige punt was dat we nogal ver hadden gelopen en het plots pijpenstelen begon te regenen. Drijfnat terug bij de Van aangekomen en zie je dan maar eens om te kleden en niet alles in de Van nat te maken.. Mijn eerste ervaring met vissen was niet echt top en heeft me een beetje gedemotiveerd om ooit nog te gaan vissen.

Ik heb echt een super tijd gehad op de great ocean road en het is zo mooi om zoveel verschillende dingen te zien die je normaal nooit zou zien. Heb in dit kleine stukje alleen al stranden, regenwouden, bossen, kliffen en super uitzichten gezien. Na dit stuk van de great ocean road besloten om het laatste stukje dat we nog hadden gemist, omdat we snel van Melbourne naar Lorne moesten reizen, nog over te doen. We twijfelden om door te reizen naar Adelaide, maar dat was zo’n eind verder door en omdat we graag naar de zonnige oostkust willen, hebben we hiervoor gekozen. Dit was het stukje van Torquay naar Lorne. Er waren een aantal dingen daar die we nog wilden zien en we wilden graag een surfles nemen. We namen de korte route richting Geelong en besloten daar voor 2 nachtjes te blijven. Even relaxen, wat meer info over de rest van onze reis opzoeken, die stad een beetje verkennen en hopelijk wat vis vangen. Nick had die avond redelijk geluk met vissen, hij ving namelijk een kleine Snapper. Later bleek het een baby te zijn maar wisten wij veel. We hadden geen idee wat voor soort vis het was en hem op hoop van zegen dat hij niet giftig was gekookt. De volgende dag maar even een boekje gehaald met alle vissen erin.
Geelong zelf was prima, een redelijk grote voorstad net voor Melbourne. Genoeg winkels en leuke dingen om te doen en niet zo druk en groot als een stad als Melbourne. Na 2 daagjes daar doorgebracht te hebben zijn we verder naar Torquay gereisd.
Torquay is een van de bekendste en grootste surfsteden van Australië. Je hebt daar Bells beach waar de oudste surfwedstrijd van Australië wordt gehouden elke Pasen. Ze hebben ook een groot shoppingcentre met vooral surfwinkels en een aantal skateboardwinkels. Vanaf Torquay begonnen we een beetje naar surfboards te zoeken. Een aantal mensen vertelden ons dat er in Anglesea, het volgende dorpje, een tweedehands-surfwinkel zit en we daar waarschijnlijk wel een board konden vinden. We besloten de volgende dag naar Anglesea te gaan en hebben een aantal dagen heen en weer gereisd tussen Angelsea en Airleys Inlett, het dorpje daarna. We wilden de surfboards in Anglesea in de gaten houden, omdat het redelijk lastig is om een goedkoop tweedehands beginnersboard te vinden. En ik zat te twijfelen of ik een trapeze-cursus wilde volgen in Airleys Inlett. Het kostte aardig wat geld maar na het een keer gezien te hebben wilde ik het zeker weten doen. Vanaf kinds af aan droomde ik elke keer als ik circusartiesten dat zag doen er al van om het zelf te kunnen, en nog nooit heb ik ergens gezien dat je er een workshop van kan volgen. Ik besloot het de volgende dag te doen en na veel getwijfel had Nick zichzelf ook aangemeld. Hij heeft ontzettend hoogtevrees en wilde het eigenlijk niet doen, maar aan de andere kant ook geen ‘mietje’ zijn. Die middag heeft Nick in Anglesea z’n surfboard gekocht, de goedkoopste die we tot dan toe hadden gezien. Een beginnersboard is redelijk groot, hoe groter het board, hoe makkelijker het te surfen is. Maar als je een te groot board kiest, kan je er alleen maar recht op staan en er geen bochten mee maken, wat je wel wilt als je wat meer gevorderd raakt. De kunst is dus een board vinden wat goed is als beginners én als ietwat meer gevorderd. De volgende dag vond ik mijn perfecte board, het was iets duurder dan ik had gehoopt, maar het zag er goed uit en als ik er voorzichtig mee ben kan ik hem hopelijk weer voor ongeveer hetzelfde bedrag verkopen.
En daar was het moment van de trapeze cursus. Nick super zenuwachtig, ik had er mega veel zin in. Eerst kregen we op een lage trapeze naast de netten wat uitleg en daarna mochten we een voor een de trapeze in. Het engste moment van de hele trapeze is het springen. Je staat op een klein plateautje en springt een soort van in het diepe terwijl je jezelf aan de trapeze vasthoudt. Verder een super leuke ervaring en ik zou het graag nog een keer willen doen, zelfs Nick vond het uiteindelijk super! Ze blijken een circusschool in Melbourne te hebben en als we naar Melbourne gaan, gaan we daar zeker even een kijkje nemen en misschien zelfs een paar lessen volgen.
Hierna zijn we weer terug gereisd naar Torquay en wilden we mega graag onze surfboards uitproberen. De volgende ochtend zijn we langs de surfshops gegaan om voor mij een rashvest te kopen (een shirt dat je draagt tijdens surfen) en kwamen de winkel uit met wetsuits voor beide, een rashvest en nog een aantal dingen. Het bleek een outletshop te zijn met mega veel korting en naja, uiteindelijk met iets meer spullen naar buiten gekomen voor ongeveer dezelfde prijs. Gelijk maar besloten om in de van te springen en naar het strand te rijden. Maar jahoor, terwijl we naar het strand rijden, raakt de van ineens oververhit en spuit het radiator water er aan de zijkant uit. Wat bleek, de headgasket is weer kapot en het is zelfs erger dan de vorige keer. De cilinderhead is nu ook overleden, wat betekent dat de van ongeveer niks meer waard is. Zodra we de radiator opvullen met water, loopt het eruit via de uitlaat, geen goed teken. Het kost ongeveer 1500$ om het te laten maken, wat de van echt niet waard is. Dus, proberen hem te verkopen of naar de sloop ermee. Plus een nieuwe van scoren ergens en hopen dat die het wat langer volhoudt. De volgende paar dagen dus in de bieb doorgebracht opzoek naar een nieuwe van. Die hebben we uiteindelijk gevonden, maar we zitten nog steeds ‘opgesloten’ in Torquay, omdat we niet van de oude van afkomen. Er zijn een aantal mensen komen kijken vanmorgen en gister, maar niemand wil hem hebben. Als vanavond nog niemand hem op komt halen, brengen we hem naar de sloop. Super zonde, maar het is niet anders.
De nieuwe van daarentegen is super. Het is een diesel uit 2002, een Kia Pregio. Heeft 177000km op de teller en is zoveel luxer en beter als de oude van. Hij is gebruikt door een klusjesman en heeft de bestickering nog aan de buitenkant. Precies wat we wilden, omdat het nu zoveel makkelijker is om ergens te overnachten. Van de buitenkant ziet het eruit als een werkbus, en aan de binnenkant is het een camperparadijsje. We hebben er een kingsingle-bed ingebouwd, met aan de zijkant een kast met deurtjes en zoveel meer opslagruimte. Naast de kast is een klein kastje met daarbovenop de koelkast en daarvoor een kleine sta/omkleedruimte. In deze van valt tenminste fatsoenlijk te leven. Hij heeft geen ramen aan de zijkanten en aan de voor- en achterkant hebben we wat hout voor de ramen getimmerd zodat het nog meer op een werkbusje lijkt. De surfboards op het dak gaan we afdekken met wat afdekzijl zodat het werkmateriaal lijkt en hopelijk kunnen we zo overal op ons gemak slapen. Ondertussen nog steeds geen boetes en problemen gehad, maar in de grote stad kan dat zomaar anders zijn.

Ik heb nu ondertussen twee keer gesurfd, de eerste keer was superleuk. Rustige zee, rustig leren peddelen, tegelijkertijd proberen niet in het water te kieperen en heb twee keer een golf bereden op m’n knieën. Nog niet staand, maar dat is een stuk moeilijker en komt wel. De tweede keer was een drama, een stuk warmer, maar de golven waren super hoog en je was uitgeput voor je er nog maar voor de helft doorheen was. Heb ongeveer 100 keer m’n surfboard op m’n hoofd gekregen en na de eerste grote golf te hebben bereden op m’n buik, wat wel een stuk gaver was dan een kleine golf, werd ik er aan het einde afgegooid door de golf en heeft de vin m’n scheen opengesneden. NIET FIJN. Hopelijk gaat het volgende keer wat beter. Of maar eens een surfles nemen, zal waarschijnlijk ook een stuk helpen.

Verder is Nick Nederlands aan het leren wat hem aardig goed afgaat. Hij kan de klank ‘ui’ niet uitspreken en de ‘g’ is ook erg lastig, wat op sommige momenten best hilarisch is.
Mijn nieuwe project is gitaar leren spelen. Ik heb een gitaar super goedkoop voor 15$ met alles erop en eraan via gumtree gekocht en een aantal gitaarboeken bij een garagesale voor 1$. Nick z’n elektriciteitstape komt nu erg goed van pas op mijn wijsvinger tijdens het spelen.
Het vissen is nog steeds een drama. Ondertussen die kleine snapper gevangen, een andere keer een kleine zalm, en 2 keer een kleine krab, maar allemaal te klein om te eten. Ik geloof er niet meer in dat die vishengel zichzelf ooit terug gaat betalen..

Eindelijk weer bij met m’n blog en morgen hopelijk eindelijk richting Melbourne vertrekken om de ontdekking van Australië voort te zetten. Ik ga proberen iets vaker te schrijven en jullie op de hoogte te houden.