Mona Vale, back to workinglife

Daar zijn we dan weer, in Sydney. Maar wat nu? Werk zoeken? Een slaapplek zoeken? De stad eerst verkennen/aan Nick laten zien? Werk zoeken was toch wel onze 1e prioriteit. We hadden een gratis parkeerplek gevonden op ongeveer 40min loopafstand van het centrum. Het was niet echt een fijne plek om te kamperen, maar we konden in ieder geval gratis slapen. We zijn gelijk op zoek gegaan naar werk en een appartementje, maar makkelijk was dat zeker niet. We zijn de tweede dag naar een internet café gegaan, Nick heeft hier zijn ‘white card’ aangevraagd, een gezond- en veiligheidspas die je moet hebben wil je in Australië in de bouw werken. Ik heb ondertussen heel Gumtree afgestruind op zoek naar een baantje. Ik heb naar alles wat me ook maar een beetje aansprak m’n CV opgestuurd en gehoopt op het beste. Ik kreeg tegen die avond al een telefoontje van een horecaservice bedrijf, een bedrijf dat horeca mensen in dienst neemt om ze in te laten vallen of posities op laat vullen in restaurants, evenementen of cafés. We maakten een afspraak voor een sollicitatiegesprek op maandag. De volgende ochtend had ik nog een bericht in m’n voicemail van Kingsleys Crab&Steakrestaurant. Dat m’n CV er super uit zag en of ik ze terug wou bellen als ik nog steeds werk zocht. Dat restaurant was niet echt m’n eerste keus, vooral vanwege de locatie en hun specialiteit als pescotariër, steaks. Restaurants waren ook zeker niet m’n eerste keus, omdat ik dan altijd in het weekend zou moeten werken en liever in het weekend, tegelijkertijd met Nick vrij wilde zijn zodat ik ook een beetje van m’n tijd hier zou kunnen genieten. Ik belde ze terug omdat het in ieder geval iets was en sprak af voor een trial op zondagavond. Trials is iets wat veel restaurants en cafés in Australië doen. Je werkt ongeveer 2 uur voor niks, om te kijken hoe jij het vindt en tegelijkertijd hoe zij jou vinden. Veel bedrijven maken hier dus ook misbruik van, en laten (vooral backpackers) een aantal uur werken voor niks om ze daarna niet aan te nemen. Ik was hier ook redelijk bang voor maar had me goed voorbereid en wist wat legaal en illegaal was hierin.

Ook konden we komen kijken bij 2 kamers in Sydney. De eerste was in Ultimo, een buurt bijna in het centrum van Sydney, wat super handig zou zijn. Ook was het super goedkoop vergeleken met alle andere kamers die we hadden gezien. Het kostte 250$per week voor 2 personen, terwijl ze dat gerust ook per persoon durven te vragen. Het was een oud afgetrapt klein kamertje. Er stond een kast in, een eenpersoonsbed en een bureautje. Het was prima voor ons voor een paar weken, zolang wij maar konden slapen, koken en douchen. Totdat we erachter kwamen dat de minimale huur 6 maanden was en heel misschien kon worden verkort tot 3 maanden. Dat was niet echt de bedoeling. Ik had via Facebook een ander sharehouse gevonden, waar we een kamer konden huren voor 150$pp per week. Ook prima te betalen als we werk hadden. We zijn daar op vrijdagavond gaan kijken, na een dagje in Manly op het strand doorgebracht te hebben. De golven daar waren trouwens bizar die dag. Ze waren zo hoog en krachtig dat je er op kon surfen zonder surfboard, als je als een plank in het water ging liggen en jezelf erin peddelde surfte je op de golf. Het sharehouse was een prima huis, we hadden daar best een aantal weken kunnen leven. Er leefden 8 andere backpackers in en er waren 4 kamers. Nick en ik zouden een kamer delen in dat huis. De keuken en de woonkamer zagen er supermooi uit, maar de kamer zelf was niet echt fijn. Het was een stapelbed wat we liever niet hadden en er was niks in de kamer behalve dat stapelbed, niet eens een kastje of wat dan ook. Ook was het een half uur met de bus van de stad vandaan. We hadden ze vertelt dat we het wilden, ik was zo wanhopig en op dat moment was alles beter dan de van. We hoefden ook geen luxe en waren blij met eigenlijk alles dat we konden krijgen. Ook konden we er elk moment uit als we wilden wat super handig was. We zouden er intrekken op zondag, omdat we zaterdag en Fridge-to-fridge hadden in Mona Vale.

We waren uitgenodigd voor de fridge-to-fridge door Alex en Jack, wat een mega gekke dag zou worden. Je moest verkleed komen in 4 verschillende kleuren, rood/geel/groen/blauw, van elke kleur 1 item en er waren 4 verschillende huizen waar je in een bepaalde volgorde met z’n allen op de fiets naartoe zou gaan. Het was de bedoeling dat je op een gegeven moment allemaal zou ruilen van kleren en in 1 kleur zou eindigen, maar dat liep allemaal niet via plan, bij het 2e huis begon iedereen gewoon uit zichzelf ineens te ruilen van kleren. Het was een super gezellig feestje en leuk dat ze zoiets organiseren met z’n allen.

We hebben die volgende dag aan Jack’s moeder gevraagd of we daar een tijdje konden inwonen, net als Greg had gedaan een aantal jaar terug. Ze zei ons dat het niet echt goed uitkwam omdat ze veel aan haar hoofd had, maar ze nog wel iemand anders wist die misschien iemand zocht. Sue, een vriendin van haar die ook in Mona Vale woont konden we proberen. We belden haar dan ook meteen en ze zei gelijk ja! Ze was zelf in Melbourne op vakantie, maar we moesten haar zoon, Kyle, maar een berichtje sturen en hij zou ons na werk het huis laten zien zodat we konden beslissen. Ze wou 200$ huur per week hebben wat echt een super prijs is. Het mooiste nog was, dat we er die vorige dag geweest waren tijdens de fridge-to-fridge. We hadden het vrijwel alleen van de buitenkant gezien, maar wat we hadden gezien was perfect en veel luxer dan we ooit hadden durven dromen, ze hadden een zwembad en jacuzzi in de tuin en zelfs een bad in de badkamer. Ik had die middag m’n trial bij het restaurant, dus Nick zou er hopelijk ’s avonds naartoe gaan en bepalen of we er wilden wonen.

M’n trial bij het restaurant ging super. Het was leuk om er te werken, aardige collega’s, de tijd vloog voorbij. Het was ook mega druk en ik voelde dat ze me ook echt wel nodig hadden. De manager vertelde me later ook dat ze me wat langer had laten blijven dan ze eigenlijk wilde, omdat het zo ontzettend druk was. Ik heb na 3,5 uur gezegd dat ik echt moest gaan, omdat ik anders m’n bus niet meer kon halen. Dat was totale onzin maar ik had geen zin om een hele avond voor niks te werken. Na m’n trial bood ze me gelijk een fulltime baan aan, met een redelijk salaris en veelbelovende fooien. Ik wou er nog even over nadenken, vooral omdat we nu waarschijnlijk in Mona Vale woonden en het me 1,5 tot 2 uur kostte om daarheen te reizen. Ik heb haar 2 dagen daarna opgebeld en gezegd dat ik het wilde doen. Ik had werk nodig en het was in ieder geval iets. Ik kon altijd verder zoeken in Mona Vale en ontslag nemen als ik dat wilde. Plus dat ik blijkbaar ook m’n trial betaald kreeg, prima! De kamer was perfect voor ons. Een grote kamer met tweepersoonsbed, een eigen sofa en tafeltje, plus alle gemakken van een normaal huis. Zo luxe en voor die prijs had ik nooit durven dromen.

Nick had ook snel werk gevonden in de stad, maar is daar na anderhalve week mee gestopt. Het kostte hem 1,5 uur reistijd naar z’n werk en dat was hij zat. Elke dag om 5 uur opstaan en pas 6/7 uur thuis zijn brak ‘m op. Gelukkig had hij meteen weer werk gevonden hier in Mona Vale, waar hij het ook nog eens meer naar z’n zin had.

De weken daarna vlogen haast voorbij. Ik heb ongeveer 4 weken fulltime gewerkt bij Kingsleys en ben er toen mee gestopt. Het originele plan was ook om een maandje hier in Sydney te werken, maar doordat we ons werk leuk vonden zou dat waarschijnlijk langer worden. Het enige probleem was dat mijn werk me echt opbrak. Ik had 2 dagen vrij per week en deze dagen echt nodig om bij te komen. Elke dag 4 uur reizen om te werken is echt teveel. Vooral als ik moest sluiten en de volgende dag weer moest openen, ik had dan maar 6 uur om te slapen. Ook het huis werd ik na een tijdje ontzettend zat. De eerste week was het nogal vervelend dat Kyle en Brae, de zoons van Sue steeds vanuit onze kamer de schuifpui opende en daarvandaan de box aanzette voor muziek, zodat wij totaal geen privacy meer hadden omdat iedereen onze kamer in en uit liep en we er keiharde muziek hadden. Zodra Sue na een weekje weer thuis was werd dit minder gelukkig, maar ze deden het de eerste 3 of 4 weken nog steeds regelmatig. Wij durfde er niet echt iets van te zeggen, maar het was ontzettend vervelend. Na ongeveer 4 weken zijn ze daar wel mee gestopt, misschien merkte ze dat we het niet echt top vonden. Sue zelf is ook echt verschrikkelijk. Ze is constant ontzettend aan het moederen, wil overal van op de hoogte zijn en alles van je weten. Iets waar ik dus totaal niet tegen kan. Ook was het erg duidelijk dat ze Nick een stuk leuker vond dan mij. Ze blijft maar verhalen vertellen en dingen vragen aan Nick en laat mij totaal buiten beeld. In het begin lijkt ze super aardig, maar later echt niet meer. Overdreven en nep, dat is het meer. Goed, het is wel duidelijk dat ik ook liever ergens anders wou gaan wonen dan hier en het met werk ook niet echt super ging. Nick en ik zijn er samen voor gaan zitten en hebben een heel plan gemaakt. We wilden graag alles in de buurt van Mona Vale ook nog zien, dus het plan was om ontslag te nemen van ons werk en verder te gaan reizen. Aan het einde van deze blog zal ik ons totale plan uitleggen, zodat jullie ook weten wanneer je me (ein-de-lijk) ongeveer terug in NL kan verwachten..

Zo gezegd, zo gedaan. Nick heeft nog 1,5 week doorgewerkt en ik nog een week. Vanaf toen kon de relaxmodus weer iets meer aan worden gezet en hebben we toch weer kunnen genieten van ons verblijf hier. We hebben eindelijk wat meer van Sydney zelf kunnen zien en hebben onszelf twee dagjes in de stad vermaakt. We hebben Darling Harbour bezocht wat ik toch wel het mooiste plekje van Sydney vindt. ’s Avonds is het net een sprookje en overdag is het ook heerlijk rustgevend. We zijn naar Paddy’s Market geweest en hebben daar onze groentevoorraad weer flink aangevuld. We hebben in de rozentuin van de Botanical Gardens rond gelopen waar de rozen heerlijk roken en zijn zo doorgelopen naar het Opera house en de Harbour Bridge. Daarna hebben we met Alex een drankje gedaan om daarna naar de andere kant van de stad te gaan om met Geerd en nog een paar gasten een drankje en dansje te doen. Geerd is ook nog steeds in Sydney en waarschijnlijk gaan we ook nog een keer afspreken tijdens onze reis op de oostkust, hij reist van Cairns naar Sydney en wij van Sydney naar Cairns, je zou dus zeggen dat we hem ergens tegen moeten komen.
De volgende dag zijn we nog een middagje de stad in gegaan om onszelf te trakteren. Nick had het er al een tijdje over dat hij een camera wilde kopen en ik wilde al lang graag een GoPro. Zeker met de dingen die we wilden doen nu met reizen zou het ontzettend gaaf zijn. Ik heb mijn GoPro uiteindelijk op Ebay gekocht, maar heb ongeveer een week op m’n sd kaartje moeten wachten. Het was nogal drama met de site waar ik het eerst had besteld waardoor het allemaal langer duurde, maar het is gelukkig allemaal goed gekomen. Die middag heeft Nick een camera in de stad gekocht, dus we zijn beide volledig voorzien.

We hebben in een weekend een dagje de Palm Beach lighthouse walk gedaan. Ik wist niet goed wat ik ervan moest verwachten, maar het was een super wandeling! Een ontzettend mooi uitzicht vanaf de top waar de vuurtoren stond en de klim ernaartoe was via een natuurlijke trap met ook steeds ontzettend mooie uitzichten. We zijn op de top van de berg ongeveer een verdieping lager geklommen op de rotsen en hebben daar genietend van het uitzicht onze lunch gegeten.

Ook hadden we al een tijdje in gedachten om de wandeling van Bondi naar Coogee te maken. Het is een wandeling aan de kust, dus je loopt ook over rotsen en kliffen en langs 5 of 6 verschillende stranden met verschrikkelijk mooie uitzichten weer. Toen we aankwamen in Bondi hadden we ook nog eens mega geluk, de Ben&Jerry’s shop deelde gratis ijs uit! Dus konden we mooi genieten van een lekker en verdiend ijsje na die 9km wandeling berg op berg af.

Omdat we zo goedkoop mogelijk willen reizen, hebben we ook Groupon herontdekt. Ik had geen idee dat ze ook in Australië bestonden, maar ze hebben vaak erg goede deals voor restaurants, activiteiten en museums. We zijn er nu al een paar keer mee uit eten geweest en dat is prima te doen, vaak scheelt het ongeveer de helft van de prijs en je hebt alsnog de leuke restaurantervaring. Zo was ik afgelopen vrijdag m’n nieuwe mailtjes aan het scannen en zag ik in de Groupon mail dat ze een duikcursus in Sydney aanboden voor 149$. Megagoedkoop! In Cairns waar ze het Great Barrier Reef hebben, betaal je er soms 1500$ voor. Voor dezelfde cursus, maar dan in een mooier gebied. Plus dat je veel minder betaald voor een duik als je die cursus al hebt. Ook is het leuk voor West Australië als we daar naartoe gaan, omdat het daar ook mega mooi is onder water. Ik heb vroeger, toen ik een jaar of 12 was al eens geprobeerd te leren duiken met m’n pa, maar omdat m’n oren steeds ontzettend zeer deden en ik niet kon ‘klaren’, was ik nu ook bang dat ik daar problemen mee zou hebben. Toch wou ik het graag weer proberen. We hebben ze gelijk opgebeld en gevraagd naar de voorwaarden. Niks speciaals, dezelfde cursus maar gewoon een stuk goedkoper. Ook dus gelijk maar aangemeld, zondag de hele dag aan onze theorie besteed en maandag was het dan zover om het water in te gaan. Eerst moesten we ons theorie-examen afleggen en daarna gingen we het (buiten)zwembad in. Het was de hele dag al aan het regenen en stormen dus ernaar uitkijken deden we niet echt. We leerden hoe we de hele duikset in elkaar moesten zetten en gingen het water in. We moesten een aantal skills oefenen waaronder een aantal skills met de duikbril die mij helaas niet zo goed afgingen. We moesten onze duikbril bij Skill 3 helemaal afdoen en weer opdoen, maar ik kon het niet. Ik raakte helemaal in paniek zodra ik m’n duikbril af moest doen omdat ik door m’n neus bleef ademen en dus een sloot water binnen kreeg. Ik keek er echt zo niet naar uit om weer te gaan duiken die avond en volgende morgen. Het was nog steeds verschrikkelijk weer en ik voelde me totaal niet op m’n gemak in het water.
Dinsdagochtend toen we erheen reden en wij de duikschool al 10 keer hadden gebeld door het slechte weer, namen ze eindelijk een keer de telefoon op. Wij zaten ondertussen al flink vast in de file, toen het bleek dat onze duikcursus de komende 2 dagen niet door ging. Het was die dag zo ontzettend slecht weer, je wilde echt je huis met geen mogelijkheid uit. We hebben de hele dinsdag en woensdag ook maar binnen gezeten. Ik heb aan m’n blog gewerkt en samen aan ons plan voor de oostkust. Donderdag konden we dan ’s middags het water weer in. Het duiken ging gelukkig allemaal prima, ik kon er die duik zelfs van genieten. Vrijdag moesten we 3 duiken maken om onze cursus af te ronden. De eerste twee duiken die dag zouden we onze skills opnieuw moeten laten zien in het water en de vierde duik zou een ‘funduik’ worden. De duikbril skill was ik dus redelijk zenuwachtig voor en toen ik hem uiteindelijk moest doen, kreeg ik een flinke paniekaanval onder water. Ik begon te hyperventileren en kon het niet. De instructeur was gelukkig in staat me gerust te stellen en deed het eerst voor, met zelf zijn neus dicht te knijpen terwijl het masker af was. Daarna was ik gelukkig zelf ook in staat om het te doen waardoor ik het toch gehaald had. Met m’n oren en het klaren ging het gelukkig een heel stuk beter. Soms doen ze nog steeds erg pijn, maar de meeste tijd, als ik rustig daal gaat het prima.

Vrijdag, hebben we de duikcursus afgerond en morgen, bijna 2 weken later dan gepland kunnen we eindelijk vertrekken. We hebben alles gedaan wat we wilden hier. Sue is helaas onverwachts een weekendje weg dus we kunnen niet echt gedag zeggen, maar dat komt vast wel goed. En nu is het dan eindelijk tijd voor ons grote plan, de rest van de reis:

Nick en ik hebben het zo naar ons zin hier en we willen nog zoveel zien, dat we nog wel 3 jaar de wereld rond zouden willen reizen. We wilden super graag naar Canada komende winter om daar een skiseizoen te werken en te skiën, maar helaas is er een heel raar systeem met Working-Holiday visa’s daar en kunnen we er geen meer aanvragen, dus dat moet even worden uitgesteld.

Het plan is om nu de oostkust van Australië te doen, tot ongeveer Juni. Dat is niet heel lang, maar we willen uiterlijk Juli klaar zijn. Dan willen we tot begin Augustus werken, misschien in Cairns, misschien in Sydney, waar we het leuk vinden en werk vinden. Begin Augustus is Nick’s visum afgelopen, hij vliegt dan voor een week of 2 naar Azië of Nieuw Zeeland en vraagt een 3 maanden vakantievisum aan. Ik vlieg of mee, of blijf doorwerken voor ongeveer 2 weken. Daarna zijn we van plan om de westkust van Australië te doen. We beginnen waarschijnlijk in Perth en willen een rondje West-Australië doen tot ongeveer oktober, dan loopt mijn visa af. Dan hebben we als het goed is ongeveer heel Australië gezien en vliegen we naar Azië. We weten nog niet in welke volgorde we alles gaan doen, maar waarschijnlijk komen de landen Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam, Birma/Myanmar, Indonesië en de Filipijnen zeker aan de beurt. Dan vliegen we rond half februari richting Oostenrijk, om daar één of twee weken met hopelijk Nicks en mijn vrienden een huisje daar te huren en te skiën. Daarna vliegen we naar Nicks huis om naar de bruiloft van zijn zus te gaan, om daarna door Engeland rond te reizen voor een aantal weken en daarna ongeveer een maandje in Nederland te zijn en rond te reizen. Ik wil heel graag ondertussen als ik weer in Nederland/Engeland ben een kleine studie of op z’n minst een cursus volgen. Het zit me namelijk vaak echt heel erg dwars dat ik alleen nog maar een simpel Havodiploma heb en nog geen andere opleidingen of cursussen heb afgerond. Dan wil ik in September misschien echt een nieuwe studie gaan volgen, of nog een andere cursus als het lukt in de winter van 2016 naar Canada te gaan om daar een seizoen te skiën en te werken. De plannen zijn in ieder geval gemaakt tot maart 2016 en tegen die tijd zal er wel veel meer duidelijk zijn of worden. Reizen is zo ontzettend leuk en ik wil het echt nog niet opgeven. Er is zoveel te zien op de wereld en nu is vrijwel de enige kans om het allemaal te doen en te zien. Ik denk dat ik er nu maar van moet genieten en ondertussen erachter komen wat ik echt wil gaan studeren.